Sencer'in Fas Yalanları

***

Dikili Taş

***

Kocaman sıradan bir kayalıktı, boyamak hayli zamanımı aldı. Boyaların taşınması, fırçaların bulunması Fas'ta kolay işler değil. Çok pahalı olduğunu söyleyemem, ancak göründüğünden çok daha zahmetli bir işti. Üç gün sonunda bitirdiğimde benim de bu dünyada dikili bir taşım oldu diye düşünüyordum. Bir hafta sonunda fotoğrafa tekrar bakınca ne kadar yanıldığımı anladım.

"Gurur" ne kadar geçerli bir kavram bilemiyorum, yani "bu mudur?" dediğinizi duyar gibiyim. Ama o benim dikili olmasa da yatan mavi taşım. O benim yere serdiğim değil, ama yattığı yerde bir mana kazanmasına sebep olduğum kayalık.

Mezar taşları dikiliyken, dibinde ölüler yatar. Bu durumda, fotoğraftan anlaşılan, yatan taşın başında dikilen ben olduğuma göre; o ben ki mezarın başında yüzünde garip bir gülümsemeyle sırıtıyorum, bu durumda mezar taşı ve ölü rolleri değiştirmiş oluyor. Fotoğraf karesinde yaşamadığıma göre bu yargmda kusur yok.

Miloş savaş sonrası yerde yatarken, Sultan Murat yere serdiği, ölümüne mana kattığı bu Sırp Komutan'ın başında benzer bir gururla dikiliyordu. Muhtemel ki yüzünde benzer bir gülümse vardı bundan 550 yıl önce. Sonra ne olduysa oldu; ölü sanılan dirildi, ayağa kalktı, hançerini çıkardı ve güzelim mezar taşını devirdi.

Ben ise hala dikili taşımın beni devirmek için yapacağı hamleye hazırlanıyorum. Sultan Murat'ın hikayesi daha tedbirli olmamı öğütlüyor; tetikteyim, bekliyorum.

Ölürsün... Kapanır yollar geriye;

Ben mezarla sırdaş olur, beklerim.

Varılmaz hayale işaret diye

Toprağında bir taş olur, beklerim...